Πριν πεθάνεις, ζήσε!

Η αλήθεια είναι πως έχω αρκετό καιρό να ακουμπήσω πληκτρολόγιο. Και δεν είναι ότι δε σκέφτομαι πράγματα, δεν προβληματίζομαι για καταστάσεις… συνεχίζει να υπάρχει ένας γλυκός «πόλεμος» στο μυαλό μου. Όμως, αισθάνομαι ότι έχει αλλάξει η αντιμετώπισή μου.

Βλέπεις, οι σκέψεις αποκτούν μεγάλο βάρος, όταν τις διατηρείς για μεγάλο διάστημα στο μυαλό σου. Γι’ αυτό προτιμώ να χαμογελάω και να προχωράω, να περπατάω, να οδηγώ, να τρέχω μακριά από ό,τι με στενοχωρεί και να πηγαίνω εκεί που μου λέει η εσωτερική μου φωνή. Επιδιώκω αντί να μένω σε μια κατάσταση αυτοαπορρόφησης, να βγαίνω έξω και να περιπλανιέμαι με φίλους ή και με «αγνώστους» που αναρωτιέμαι αν με γνώριζαν από πάντα.

“Γιατί η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου”. Τόσο γραφικό μα και τόσο ουσιαστικό συνάμα. Οι προσδοκίες και οι υπερβολικές απαιτήσεις μας παγιδεύουν και γεννούν δυστυχία. Γι’αυτό αγάπα τη ζωή σου, αγάπα τον εαυτό σου, αγάπα τους σημαντικούς-άλλους σου και συνέχισε να χαμογελάς. Να σχεδιάζεις το μέλλον αλλά να ζεις στο παρόν και κυρίως να μην παίρνεις τον εαυτό σου πολύ σοβαρά γιατί στον κόσμο αυτό είμαστε περαστικοί και το μοναδικό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε το προσωπικό μας αποτύπωμα.

«Γι’ αυτό πριν μιλήσεις, άκου. Πριν γράψεις, σκέψου. Πριν ξοδέψεις  δούλεψε. Πριν προσευχηθείς, συγχώρεσε. Πριν πληγωθείς, νιώσε. Πριν μισήσεις, αγάπα. Πριν τα παρατήσεις, προσπάθησε. Πριν πεθάνεις, ζήσε!».

Μη χαραμίζεσαι δίπλα σε ανθρώπους που δε σε καταλαβαίνουν. Δε φταίνε και δε φταις. Αυτά είναι θέμα χημείας, προσανατολισμού και φιλοσοφίας ζωής. Μη λες «δε πειράζει» και μένεις κολλημένος σε μια κατάσταση, που δε σε γεμίζει. Η ζωή είναι πολύ μικρή για εγωισμούς και παιχνίδια εντυπωσιασμού και κυριαρχίας. Πήγαινε προς τους ζεστούς ανθρώπους, εκείνους που σε αγκαλιάζουν με το βλέμμα τους και το χαμόγελό τους. Ξέρεις ποιους λέω… και αν όχι συνειδητά, σίγουρα το ασυνείδητο ξέρει να τους ξεχωρίζει. Και ξέρει να στο δείχνει επίσης. Το θέμα είναι πόσο προσεκτικοί είμαστε εμείς απέναντι στα μηνύματα του ασυνειδήτου και της εσωτερικής φωνής μας. Σιμόνη Ζαρκάδα